Araştırmacılar, tilki ve yaban kedisi kemiklerinde kasaplık ve yemek pişirme izleri buldu. Bu bulgular, Neolitik dönemde bu hayvanların besin kaynağı olarak kullanıldığını gösteriyor.
İnsanın Kaynakları Etkin Kullanımı ve İsraf Karşıtı Tutumu
Galmor, o dönemin insanlarının elde ettikleri yenilebilir eti asla israf etmediklerini vurguladı. Yapılan incelemeler, kemiklerdeki bıçak ve yanık izlerinin, tilki ve yaban kedilerinin düzenli olarak avlandığını ve etlerinin pişirilerek tüketildiğini ortaya koyuyor. Bu, Neolitik dönemde avcı-toplayıcı toplumların kaynaklarını ne denli etkin bir şekilde kullandıklarını ve israfı önlediklerini gösteriyor.
Neolitik Dönemde Küçük Avlara Yönelme
Yaklaşık 12-15 bin yıl önce, Levant bölgesindeki insanlar yalnızca büyük avlar olan kızıl geyiklerle yetinmeyip, tavşan, kuş ve balık gibi daha küçük avlara da yönelmeye başladılar. Oxford Üniversitesi’nden Bill Finlayson, bu durumun küçük hayvanların hızlı üreme potansiyeline dayandığını belirtti. Küçük hayvanların hızla çoğalması, bu türlerin avcılık için ideal hale gelmesine yol açtı.
Tilki ve Yaban Kedisi Kemiklerinin Dağılımı
Kazı alanlarında bulunan hayvan kemiklerinin yaklaşık %32’sinin ceylanlara, %12’sinin ise kızıl tilkilere ait olduğu tespit edildi. Ayrıca, kayın sansarları, Mısır mangustaları ve Avrupa porsukları gibi küçük etçiller de toplam kemiklerin %4’ünü oluşturuyor. Bu oranlar, o dönemde küçük etçillerin avcılıkla nasıl önemli bir besin kaynağı haline geldiğini gözler önüne seriyor.
Köpeklerin Avcılıktaki Rolü
Galmor’a göre, tilki ve yaban kedilerinin avlanmasında köpeklerin büyük rolü vardı. Hem pişmiş etin hem de postların elde edilmesi amacıyla bu hayvanların düzenli olarak avlandığı anlaşılıyor. Köpeklerin avcılıktaki yardımları, Neolitik dönemde yerleşik hayata geçen avcı-toplayıcı toplumların yaşamını kolaylaştırmış ve beslenme alışkanlıklarını şekillendirmiştir.
Neolitik Dönemin Avcı-Toplayıcı Toplumlarının Beslenme Alışkanlıkları
Bu araştırma, Neolitik dönemde yerleşik hayata geçiş yapan avcı-toplayıcıların beslenme alışkanlıklarına dair önemli veriler sunuyor. Zeki ve kaynaklarını verimli kullanan bu insanlar, çevrelerinde buldukları her türlü yenilebilir kaynağı değerlendirmiş. Bu bulgular, erken insanlar hakkında daha derin bir anlayış geliştirilmesine yardımcı oluyor ve onların çevrelerine ne kadar adapte olduklarını gösteriyor.